Stories by anuradha

*अमेरिका * बहुतेकांच्या जिव्हाळ्याचा देश. अमेरिकेतील कॅलिफोर्निया राज्यात जगप्रसिद्ध असे योसेमाईट राष्ट्रीय वन आहे. देशी विदेशी पर्यटकांना भुरळ पडणारी ही जागा आहे. ओक, सिडार, बर्च, डॉगवूड, मेपल, रेडवूड, पाईन अशा सारख्या अनेक प्रकारच्या वृक्षांची दाट गजबजलेली वस्ती तेथे आहे. त्यामुळे जैवविविधतेने नटलेलेअतिशय समृद्ध जंगलच तयार झाले आहे. तिथे झाडांखाली फळांचा, ज्याला कोन म्हणतात, त्यांचा खच पडलेला असतो. पर्यटनासाठी कुठे फिरायला गेलं की तिथली आठवण म्हणून काही सुवेनिअर आणले जाते. एक पर्यटकाला योसेमिटीला गेल्यावर असं वाटले, केवढे कोन खाली पडलेत; एखादा कोन आठवण म्हणून घरी न्यावा. ...........आणि.......... त्याने खाली वाकून फळ उचलले मात्र, तेथील कर्तव्यदक्ष वनरक्षक लगेच हजर झाला !! अदबीने परंतु जरबेने त्याने विचारले, " हॅलो मिस्टर ! आपल्याला हा कोन आवडला का ?" "हो तर. आमच्या कडे अशी झाडे नाहीत त्यामुळे ह्या फळाचे अप्रूप वाटले. घेतला तर चालेल ना ?" " कसे आहे की ह्या प्रसिद्ध पर्यटन स्थळी चार ते पाच दशलक्ष पर्यटक दरवर्षी भेट देतात. प्रत्येकाने जरी फक्त ...

 एका लग्नाला गेले होते. यजमानाच्या थाटाला साजेशी * multi cuisine * मेजवानी होती. खासा बेत होता . सुग्रास अन्नाला पाहून खवळलेल्या भुकेला न्याय द्यायला हवा होता. पुन्हा पुन्हा जायला लागू नये, बसायची जागा सुटू नये ह्या विचारानुसार बहुतेकांच्या प्लेट्स मध्ये पदार्थांची व पक्वानांची गर्दी झाली होती . सगळ्या चवी मिसळून गेल्या होत्या. यथेच्छ ताव मारला तरी ताट काही रिकामे होईना. आता टाकावे लागणार म्हणून ओशाळ वाटत होत.  पण आजूबाजूला सगळ्यांची तीच गत झालेली दिसत होती . वाटलं..... एखादं दिवशी टाकलं पानात तर काय झालं? माझाच फक्त हा अनुभव नक्की नाही. आपण सगळे *समोर उपलब्ध आहे म्हूणून* अनेक मोहाना बळी पडतो आणि त्या विषयी विसरूनही जातो. मध्यंतरी "स्टोरी ऑफ स्टफ" नावाची एक शॉर्ट फिल्म पहिली. अमेरिकेतील. ऍनी लिओनार्ड यांनी 10 वर्ष अभ्यास करून बनवलेली. बातम्या ऐकायच्या म्हणून बाई रेडिओ शॅक घ्यायला मॉलमध्ये गेल्या, रेडिओची किंमत होती फक्त $ 4.99/- "अगदी हवा तस्सा, देखणा, सुबक, लहानसा, रेडिओ एवढ्या कमी किमतीत कसा? " ह्या प्रश्नाचा शोध त्या घेऊ लागल्या. ह्या सातत्याने के...

आ sss ऊ       आ sss ऊ     आ sss ऊ     आ sss ऊ       असा अँबुलन्सचा  लक्षवेधी आवाज ऐकल्यावर सागरला म्हटले,  “  आपली गाडी बाजूला घेऊन इमर्जन्सी पेशंट साठी रस्ता करून देऊयात रे “ “ कुठे घेऊ वहिनी ? जागा कुठेय हलायला ?” बाहेर पाहिले तर रस्त्यावर मोठाले ट्रक, शाळेच्या बसेस, कार, कचरा नेणारे डंपर, कोंबड्या वाहून नेणारे टेम्पो, रिक्षा, गाड्यांच्या मधील दोन अडीच फुटांच्या फटी फटीतून  कुशलतेने  गाड्या काढणारे    मोटरसायकलस्वार ,अंग चोरून चालणारे पादचारी, फ़ुलं – खेळणी विकणारे विक्रेते …….सर्वत्र नुसती गजबज . !!!! नजर जाईल  तिथे खड्डे, काही मोठे तर काही छोटे, अर्धवट झालेले रस्ते, पूर्ण झालेल्या रस्त्याच्या कडेला खडी, खरवडलेल्या  डांबराचे  ढीग, पांढऱ्या अर्धवट फाटलेल्या पोत्यात काहीबाही भरलेले समान, कसलातरी राडा रोडा, वेडेवाकडे पसरलेले पेव्हर ब्लॉक्स  आणि काही अशा अनावश्यक बाबींची अडगळ…. “कसे हे असे दरवर्षी हमखास खराब होणारे रस्ते करतात?” “का लोकं रस्त्यात गाड्या पार...

"तात्या, तीन दिवस झाले लाईट नाहीत, दुरुस्तीचे काम चाललंय की नाही ?" "यंदा वारा फार. लाईनमन कंटाळले वहिनी सारख्या झाडांच्या फांद्या तोडून तोडून ” आमचा इलेक्ट्रिशियन तात्या सांगत होता. वादळात बाग सापडली की आंबा, फणस, वड, उंबर, मोह यासारखे मोठमोठे वृक्ष सुद्धा आपला प्रचंड डोलारा घेऊन घुसळताना, मोडताना व उन्मळून पडताना पाहून, निसर्गाच्या एरवी सुप्त असलेल्या शक्तीचा अनुभव येऊ लागतो. वादळं  म्हणजे प्रचंड ऊर्जेची महाप्रचंड हालचाल. कमी दाबाचे पट्टे निर्माण झाले की हमखास निर्माण होतात, झंझावाताने अवतरतात. अशी ही वादळं मनातही उसळतात. वयाच्या वेगवेगळ्या टप्प्यात शरीरात व मनात उठलेली वादळं आपण पाहतो, अनुभवतो . शरीर मनाचं एवढं घट्ट नातं आहे की मनातली वादळ शरीरालाही वेठीला धरतात . व्यक्ती, वस्तू, घटना, परिस्थिती भोवतालीच नेहमी आपलं मन घोटाळत राहतं. भूतकाळात, वा भविष्यात फेर धरून घुमणारी ही मानसिक वादळ वेळेत शमली तर बरे नाहीतर रक्तदाब, डिप्रेशन, आँगझायटी , ऍसिडिटी , छातीत धडधड, अशा वेगवेगळ्या शारीरिक समस्या येतात ना?          खरंतर ह्या वादळांना तोंडच द्यावे...

पूज्य साने गुरुजींची भूतदया नावाची फार प्रसिद्ध कथा आहे. घराच्या अंगणात झाडावरून पडलेल्या पाखराच्या पिल्लाला जगविण्याची धडपड करणाऱ्या भावांविषयी. कथेतील भावा - भावांनी पिल्लाला भूक व तहान लागली असेल असे ठरवून, त्याच्या चोचीत तांदुळाच्या बारीक कण्या, कोरडे पीठ , पिठाचे लहान गोळे व झारीने थेंब थेंब पाणी पाजण्याचा सपाटा लावला. मुलांच्या अडाणी प्रेमाने आधीच दुखावलेले ते पाखरू बेजार झाले . त्याने मान टाकली. मुलांना अत्यंत दुःख झाले.पण उपयोग शून्य. ह्या घटनेस धरून सानेगुरुजी  निक्षून एक सत्य आपणासाठी सांगतात. "जीवन सुंदर व यशस्वी करण्यासाठी तीन गुणांची जरुरी असते. ती म्हणजे प्रेम, शक्ती आणि ज्ञान .यातील एकही गुणाची कमतरता असेल तर कार्य यशस्वी होऊ शकत नाही." वरील गोष्टीतील लहान भावंडांकडे त्या पाखरा विषयी प्रेम होते म्हणूनच त्याला जगवण्यासाठी आपली शक्तीही मनापासून त्यांनी खर्च केली ....पण त्या पिल्लाला काय हवे असेल याचे ज्ञान त्यांना मुळीच नव्हते. प्रेम, शक्ती व ज्ञान ह्या गुणांचा संबंध, दरवर्षी जून महिन्यात कोट्यावधींच्या संख्येने वृक्षलागवडीचा कार्यक्रम हाती घेतला जा...

भूतान, हिमालयाच्या कुशीत वसलेला एक आनंदी देश .जंगल संपत्तीच्या ऐश्वर्याने संपन्न असलेला जगातील एकमेव कार्बन निगेटिव्ह देश. तिथल्या निसर्गस्नेही संस्कृतीशी घट्ट नाते असलेली ही प्रख्यात लोककथा. ससा, माकड, हत्ती व एक पिटुकला पक्षी हे त्या जंगलातील जिवाभावाचे चार मित्र. एक दिवस त्यातील पक्ष्याने सफरचंदाच्या झाडाचे बी आणले. ते जमिनीत लावले. हे पाहून त्याचा मित्र ससा म्हणाला “ ह्या कामात तुला मी काय मदत करू?” “तू आत्ता ह्या बियाला व नंतर येणाऱ्या रोपाला पाणी दे” वानर म्हणाले, “मी काय करू रे” “ तू ह्या झाडाला पाहिजे तेव्हा पुरेसे खत घाल” तेवढ्यात त्यांचा चौथा दोस्त हत्ती आला. “शक्तिमान मित्रा तू झाडाचे संरक्षण करशील का? तर सर्वांना रसाळ फळे मिळतील.” हत्तीने झाडाच्या सरक्षणाची जबाबदारी घेतली. चौघांनी कामे वाटून घेतली व पूर्णही केली. एवढी काळजी घेतल्यावर वर्षागणिक ते सफरचंदाचे झाड मग सरसर, झपाझप वाढू लागले. उंच झाले. त्याला लालभडक रसाळ फळे येऊ लागली. परंतु फळे खूप उंचावर असल्याने खाण्यासाठी काही मिळेनात. त्यां मित्रांनी मग एक युक्ती केली. हत्तीच्या पाठीवर माकड चढले. माकडाच्या खांद...